Mos ngacmo o mut

 

Hamdi Nuhiju

Slogani “Mos ngacmo o mut” është slogani më ngacmues dhe kreativ që nxjerr në shesh të bërat e të pathënat e një pjese dërmuese të meshkujve që gjithmonë nëpër labirinte kërkojnë botën e ngacmimit. Këtë slogan patëm rastin ta shohim në protestën e feministëve në Mitrovicë. Ndërsa këtë realitet, ngacmim, nuk e shohim vetëm në Mitrovicën tonë të ndarë e të përvuajtur, por edhe në Kumanovën heroike, në shkolla të mesme e fillore si dhe në çdo cep të shqiptarisë. Më thoni një moment shkollor në të cilin nuk jeni përball me një problem të këtillë? Mjafton ta lexojmë kronikën e zezë të çdo vendi në Ballkan dhe do ta kuptojmë këtë realitet.

Kjo gjetje kreative e feministëve të Mitrovicës kategorinë e këtillë të meshkujve, por edhe femrave, pasi që edhe nga femrat ka ngacmues, e bën që të struken prapa tastierës, të skuqen, të zgërdhihen, ndoshta edhe të shajnë e ofendojnë. Ajo që më ra në sy në protestën e feministëve të Mitrovicës ishte pjesëmarrja e politikanëve dhe politikaneve si dhe rrëfimet e panumërta për ngacmime seksuale në politikë.

Si shoqëri duhet ta themi hapur dhe pa doreza këtë problem i cili është në rritje e sipër. Kemi dëgjuar dhe dimë për profesor dhe arsimtar shqiptar ngacmues seksual. Edhe pse një gjë e këtillë është e njohur dhe e ditur thuajse nga të gjithë, ata profesor dhe arsimtar përsëri vazhdojnë të japin mësim si dhe t`i “edukojnë” gjeneratat e ardhshme duke kërkuar momentin e përshtatshëm toksik për të vazhduar me ngacmimet e tyre seksuale.

Vlimi i këtillë seksual dhe pandëshkueshmëria e këtij vlimi seksual nëpër shkolla dhe institucione publike, i bënë shoqëritë tona të varura nga vullneti i më të fortit si dhe i le derën hapur devijimeve të cilat kanë pasoja të mëdha për të ardhmen.

Në medie lexuam edhe për ngacmime seksuale nga një fallxhor që është paraqitur si hoxhë. Po në rrethet e brendshme, dimë plot raste të cilat nuk denoncohen e që kanë të bëjnë me këtë problematik.

Duhet hapur të denoncohen të gjithë, të mos kihet mëshirë për ngacmuesit seksual qofshin në institucionet shkollore, politike ose fetare. Në këtë pikë asnjë institucion nuk është imun!

Nëse flet hapur dhe denoncon rastet e këtilla, nuk nënkupton shtimin e pasigurisë në shoqëri, porse i mundëson organeve të rendit dhe hetuesisë për të kryer detyrat e tyre. Edhe nëse nuk beson në organet e rendit dhe hetuesisë, së paku prindërit i përgatit me informacione dhe zgjon tek to sistemin mbrojtës familjar.

‘Mos ngacmo o mut’, sepse edhe ti në familjen tënde ke gjininë më të bukur të cilën nuk dëshiron që askush ta ngacmojë. Mos provoko gjëra për të cilat nuk ke dëshirë të provokohesh dhe mos privo njerëzit nga e drejta për të qenë të lirë në ambientet publike, pa pasur nevojë për frikë. Paramendoji momentet kur ti në kohën kur ishe i fuqishëm nuk ke lënë vajzë ose grua rrugës pa ngacmuar dhe në momente të caktuara e kupton se vajza e gruaja jote ngacmohet nga të tjerët?

Përveç ngritjes së zërit dhe vetëdijes përmes protestave të këtilla të cilat në mënyrë të plotë kanë përkrahjen time, ne si shoqëri kemi nevojë që në shkollat tona t`i fusim dy lëndë edukative e që i mësojnë të rinjtë dhe të rejat të janë të kujdesshëm.

Është bërë e domosdoshme futja e lëndës së edukatës fetare, por edhe edukatës seksuale në të gjitha shkollat tona. Nuk mund që të frenojmë këtë fenomen pa marr masat e duhura institucionale.

 

Ora policore a po na fut në zonën e rehatisë?

 Hamdi Nuhiju

Po bëhen gati dy vite prej kur trupi, shpirti dhe mendja jonë si njerëz është mësuar me regjimin e orës policore. T`i vendosësh në një periudhë kaq të gjatë kohore një shoqërie orë policore është një normë autoritatiste e cila ia heq qenien e guximit dhe gjallërisë njeriut, ndërsa e lejon Tjetrin të përdor dhe keqpërdorë parimet e demokracisë edhe mbi privatësinë.

Në të kaluarën, por edhe në të ardhmen do të vleje e njëjta,  ka qenë dhe është e qartë se dyzet ditë ose net janë të mjaftueshme për një shoqëri që të fitoje disiplinën e nevojshme, po aq kohë është e mjaftueshme për t`i thënë një sëmundje lamtumirë. Është e çuditshme se si arsyetohej ora policore në fillet e saj të paraqitjes së pandemisë Kovid 19, dhe se si sot vazhdohet me të njëjtat arsyetime, sikur të mos ekzistonin vaksinat dhe sikur i tërë faji të ishte te ky armik i padukshëm që po merr jetën e miliona njerëzve.

Është e habitshme të ekzistoj dhe të zgjat ora policore në kohën kur ekzistojnë lloje të ndryshme të vaksinave. Sikur autoritetet e shteteve duan t`i përdorin këto norma autoritatiste për të krijuar një sistem ose rend të ri. Ora policore u shndërrua në mjet lufte, jo ndaj të tjerëve, por ndaj shoqërive tona me qëllim realizimin e agjendave dhe qëllimeve të caktuara.

Njeriu duhet ta pyes veten se sa është e rrezikshme jeta në kushte të një ore policore? Përveç bezdisë dhe mungesës së lëvizjes që mund të krijonte ç’rregullime psikologjike, tendenca ose rreziku për t`u futur në zonën e rehatisë është tejet i lartë. Kur je i mbyllur dhe të tjerët janë të mbyllur, gjithçka varet nga pres konferenca e bezdisshme e ministrave të shëndetësisë, ti harron sensin e garës dhe vlerave që duhet t`i krijosh si individ po edhe si shoqëri.

Zona e rehatisë ose zona e vdekjes, është zona ku njeriu kënaqet me statusin aktual, duke mos bërë as tentimin minimal për të ecur një hap para. Kjo zonë është logjikë e të varfrit që është mësuar të pres ndihma nga të tjerët, ndërsa akuzon të gjithë të tjerët për statusin e tij dhe nuk bën asnjë hap për t`u pavarësuar.

Zona e rehatisë ushqehet nga ora policore njëjtë siç ushqehen të gjitha sferat e obezitetit duke e shndërruar njeriun më aktiv në pasiv.

Pejgamberi Muhamed alejhi selam na ka urdhëruar duke thënë: “ Muslimani nuk guxon që t`i ketë dy ditë të njëjta”. Ndërsa shoqërisë tonë i ka ngelur ora në vitin 2019. Ne kemi dy vite të njëjta, pa ndryshuar asgjë nga jeta jonë. Ne kemi dy vite që jemi futur në zonën e vdekjes me fajin e autoriteteve që duan të na fusin në zonën e vdekjes.

Pse autoritetet shtetërore duan një shoqëri të vënë në gjumin e zonës së rehatisë? Sepse më lehtë mund që të kontrollohen, të përçahen dhe të sundohen.

Zona e rehatisë nuk prodhon revolucione intelektuale e shoqërore as në aspektin kombëtar, po as në aspektin fetar. Zona e rehatisë i mbyllë individët dhe shoqëritë !

Ajo që ne duhet të ndërgjegjësohemi është që përmes frikës së futjes në zonën e rehatisë, ta shfrytëzojmë kohën në maksimum në përgatitje profesionale dhe personale që një ditë kur Tjetri të mos e përdorë orën policore si mjet luftarak, të jemi të gatshëm për tregun e punës.

Nuk ka asnjë dyshim se njeriu që punon dhe që nuk rri në zonën e rehatisë është njeri i gjallë.