Bora

Hamdi Nuhiju

Bora kishte ngelur vet rrugëve të Parisit. Atë e kërkonte edhe Pranvera edhe Ylberi! Është shpërngulur në Paris për studime, por tashmë është duke menduar seriozisht të heq dorë prej tyre, pasi që po vlerëson se ka humbur kuptimin e jetës. Pyetjeve filozofike të jetës, pse erdhëm në këtë botë, si jetojmë dhe kur do të ikim, ajo nuk arriti ti gjeje përgjigje në rrugët me kalldërma në Prizren. Herët kishte lidhur shoqëri me Pranverën dhe Ylberin, qysh në bankat e shkollës dhe ishin betuar se të fshehtat e jetës do t`i gjenin bashkë.

Rrudhat e nënës

Hamdi Nuhiju Biri im, një natë më pyeti: Pse gjyshja ka rrudha? Nuk dita se cfarë t`i them. Por fillova të mendohem! Rrudhat e nënës nisin me dhimbjet e lindjes, atij momenti kur nuk dihet a do t`i shpëtoje kësaj sfide apo ndoshta do të vdes. Vazhdojnë me frymëmarrjet e tua natë për nate dhe të qarat të cilat qetësohen vetëm me praninë e nënës. Nëna rri zgjuar që t`i të flesh! Jo një orë, jo një natë, por shumë orë, shumë netë, shumë muaj! Kjo është rrënja e rrudhës dhe vazhdimi i tyre është me ngritjen e temperaturës tënde, veshjen verës dhe dimrit. Rrudhat e nënës krijohen kur ti fillon të ecësh, të dalësh në rrugë, ose të ngjitesh shkallëve. Atë ditë kur t`i u rrëzove dhe e theve krahun - fillove të qash. Nëna qau dy herë. Njëherë kur të pa duke qarë dhe herën e dytë kur filloi procesi i kurimit e në të cilin, ti nuk i duroje ndërhyrjet kirurgjike. Rrudhat vazhdojnë të krijojnë fije në fytyrën e nënës edhe në ditën kur t`i bullizohesh në shkollë, nuk të pranojnë shokët dhe shoqet. Ndjehesh i përjashtuar nga shoqëria, nëna në ato momente përvëlohet, digjet, po nuk nxjerr nga goja asnjë hidhëti! Fjalët e saj mund t`i lexosh tek fijet e rrudhave. Rrudhat e nënës vazhdojnë të palohen edhe në ditën e dasmës! Në momentin kur t`i merr nuse, ose në momentin kur t`i shkon nuse. A thua si do të sillesh me gruan, a do të jesh mjaftueshëm i aftë për të krijuar dhe menaxhuar familje? A thua si do të sillesh me burrin, a do të jesh mjaftueshëm e aftë për t`i ndihmuar burrit në krijimin e familjes? Këto pyetje sillen në kokën e nënës e cila nuk guxon t`i nxjerr me fjalë, por pa dashje i shndërrohen në rrudha! Edhe në ditën kur ti e con gruan në sallën e lindjes dhe pret lajmin për t`u bërë baba, nëna struket në idenë e lindjes, dridhet dhe fillon në heshtje të lutet: o Zot, lehtësoja ! Dhe kështu vazhdojnë rrudhat e nënës deri në ditën kur do ta përcjellim për në botën tjetër. Të mos harrojmë asnjëherë se Parajsa e njeriut në këtë botë është nëna! Po nëna. Kumanovë, 12.02.2022

Vetmi

Hamdi Nuhiju Vetmia është si idhëtia e barnave të nënës për fëmiun lazdran që i urren barnat. E idhët, por bar! As nuk përballohet e as nuk përjashtohet prej kombinimit. Është thjeshtë një armë në dorën e njeriut e cila përdoret për t`i luftuar brengat dhe hallet. Vetminë nuk mund ta refuzoj as hipokriti që është betuar në betimin e Hipokratit. Pse është e vecantë dita e Arafatit? Ai moment i këndshëm dhe i vetëm midis teje dhe Zotit. Gjendesh me miliona njerëz përreth, por ti je më i vetmuar se asnjëherë më parë, në praninë e të Madhërishmit. Pse është e vecantë nata e varrit? Midis përpëlitjeve të errëta që përshkruhen me gjuhën e kësaj bote, ti ndjen kënaqësinë për takimin me Zotin ose humbesh për mëkatet e jetës. Sa jetë e shkurtër është për njeriun që iu është afruar varrit, ndërsa ai ka sa shumë mëkate të realizuara. Vetmia është synopsis i një nate vjeshte në verandën e mbushur me lule e nën cicërrimat e zogjve të cilat nuk e ndërrojnë ritmin e këngës edhe pse t`i je bërë ritëm i rrugës. Pikërisht, ajo aromë e luleve, ajo ndjenjë e këngës dhe uji i verandës të ngjallin dëshirën e meditimit dhe afrinë drejt dyerve të pendimit për gabimet të cilat nuk kanë të ndalur. Vetmia është gëzof i fustanellës së dervishit fluturues i cili tenton t`i kap yjet në ekstazën e pamëshirshme të nejit. Në ato momente ngazëllimi mund edhe t`ia shkulësh nervin, e t`ia këputësh gjymtyrët e trupit! Por gjuha e tij thotë: Nuk ka Zot përvec Allahut, nuk ka Zot përvec Allahut. Vetmia është rrjedha e ujit në Ujëvaren e Niagarës, rrokaqiell në shkretëtirë, e rrugë urbane me kahun e kundërt në Perëndimin e Largët. Ajo është shkollë e jetës për të pashkolluarit. Vetmia është edukatë e munguar në botën e politikanëve dhe ndjellakeqës në dorën e pushtetarëve. Të lejohet mëkati, i tha një Shejh një nxënësi. Si, e pyeti nxënësi me habi? - Të lejohet të mëkatosh, i tha Shejhu dhe vazhdoi: Nëse gjen një vend në Tokë për të mëkatuar ku nuk të sheh Zoti. Kumanovë, 12.02.2022